Mektubu okurken ne bileyim biraz da kendimi buldum sanki orda. Yazık çok yazık diyordum okurken gözlerim doldu ne desem boş ne yapsam boş diye düşünüyordum. Ama bu kadar da olur mu diyor insan. Bence evet olur. Psikoloji derslerinde hep aşkın çeşitli şekillerde olduğunu görmüş öğrenmiştik. Bu adamdaki de bağımlılık gibi bir şey. Nedense biz insanlar hep böyleyiz bir şeyi elde edemiyorsak, başkaları elde etmişse hemen o şeyi kötülemeye başlıyoruz bir zamanlar gözümüzde dünya güzeli olan bir şey başkasının olunca hemen dünyanın en çirkin en berbat şeyi oluyor gözümüzde. İnsan doğası işte başka ne diyebiliriz ki? Atalarımız çok doğru demiş, “kedi uzanamadığı ciğere mundar” dermiş derken. Ayni şeyleri bende yaşadım. Hanım hanımcık olmak yetmiyor hatta insanın kendisini eve kapatması bile yetmiyor bazen. Mektubu gönderen kişiye tek tavsiyem eşiyle konuşmaya çalışması. Bunun nereye kadar faydası olacak bilmiyorum ama benim şu 23 senelik hayatımda öğrendiğim bir şey varsa o da bütün sorunların konuşmakla az da olsa aşılabileceği yönünde. Yeter ki sinirlenmeden heyecanlanmadan ses tonunu yükseltmeden sessizce sakince konuşabilmesi. Bazen tatlı dil yılanı bile deliğinden çıkartır çünkü. Benim de bir erkek arkadaşım vardı bir zamanlar. Beni elde edemeyince her yerde benimle birlikte olduğunu söylemeye başlamıştı, yani ilişkiye girdiğimizi. Oysa o güne kadar elime erkek eli değmemişti bile. Ama bunun aksini ispatlamak çok zordu. Karşıma çıkan herkes elbet bu sözleri duymakta ve ya benden faydalanmaya çalışmakta ya da bırakıp gitmekteydi. Ailem bu sözleri dedikoduları duyduğu zaman yapacak bir şey kalmamıştı. Günümüzde pek çok kızın yapamayacağı bir cesareti gösterdim. Ben kendimi biliyordum kiminle ne yaptıysam biliyordum ve kendime güvenim vardı. Bir gece yine bu konu açılınca dayanamadım patladım. Sessizce ayağa kalktım söz hakkı vermelerini istedim. Sonra da, yarın sabah sabah doktora gidiyoruz dedim. Ben kendimi biliyorum eğer bana inanmıyorsanız güvenmiyorsanız buyurun doktora gidelim size bakire olduğumu söyleyecektir dedim. Ve gittik, dediklerim doğru çıktı. O günden sonra da kimsenin ne dediğini umursamadım bunalıma girmedim. Sonuçta kendimi olmayacak şeylere kaptırmanın anlamı yoktu. Sevgili “bu kadar da olur mu?” sana tek tavsiyem otur eşinle konuşmaya çalış. Olmadı onu ikna et, gidin herkesten özellikle de yaşadığınız çevreden uzakta bir tatil yapmaya çalışın. Herkesten bütün olumsuz etkenlerden uzaklaşmaya çalışın. Baş başa ve yalnız kaldığınız zaman eminim ki eşin sana yaptığı hatanın farkına varacaktır. Unutma boşanmak her zaman aklına gelebilecek en son çözüm olmalı. Eğer eşin seni seviyorsa, hakkında söylenen her şeyin birer yalan olduğunu görecektir. Sevgi her şeyden üstündür çünkü. Bazen anlar olur o sevginin üstünü bir perde kaplar insan yanlış görür ama, sonunda yine sevgi galip gelir. Otur eşinle konuş, her şeyin yalan olduğunu açıklamaya çalış. Eğer çabaların sonuç vermezse o zaman düşünürsün neler yapabileceğini. Ama öncelikle sana tavsiyem konuşmandır. Son pişmanlık fayda etmez çünkü sonra ileride neden gidip konuşmadım sanki dememelisin. Sevgiyle kal.

Rumuz:D.Y.